Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Klassieke conditionering betreft het gepaard aanbieden van een geconditioneerde stimulus (CS) met een ongeconditioneerde stimulus (US, biologisch relevante gebeurtenis die op zich een bepaald gedrag uitlokt). Door deze gepaarde aanbieding ontstaat een associatie tussen de CS en de US waardoor de CS op zich geconditioneerd gedrag uitlokt. Een extinctieprocedure waarbij de CS wordt aangeboden zonder de US zal na verloop leiden tot het verdwijnen van het geconditioneerde gedrag. Echter, vanuit onderzoek is gebleken dat een contextverandering na extinctie leidt tot een terugkeer van het aangeleerd gedrag. Dit post-extinctie fenomeen wordt renewal genoemd. Samen met een aantal andere post-extinctie fenomenen zoals spontaneous recovery, rapid reacquisition en reinstatement, toont renewal aan dat extinctie niet het afleren van een eerder geleerde associatie tussen een CS en een US inhoudt. Extinctie wordt nu gezien als het aanleren van een nieuwe, inhibitorische associatie tussen de CS en de US (CS-noUS associatie). Extinctie wordt beschouwd als een essentieel element in de meeste behandelingen van angststoornissen en specifieke fobieën. In een exposure behandeling voor specifieke fobieën wordt o.a. het object van angst herhaaldelijk aangeboden tot de angst uiteindelijk verdwijnt. Klinische studies hebben aangetoond dat, wanneer patiënten de behandelingssituatie verlaten, de angst vaak terugkeert. Deze observaties tonen dat het renewal effect een belangrijk model kan zijn voor de terugkeer van angst na succesvolle behandeling. Het renewal effect is vooral aangetoond in studies met dieren. Meer recentelijk is renewal ook experimenteel aangetoond bij mensen. Vanuit de dierenstudies zijn er een aantal mechanismen geformuleerd rond de rol van context bij het leren van de inhibitorische associatie tijdens extinctie. Onderzoek toont voornamelijk aan dat de context geen direct signaal wordt voor de afwezigheid van de US. De context wordt eerder gezien als een modulator van de CS-noUS associatie. Experimenteel onderzoek naar de mechanismen van extinctie en renewal bij mensen is echter nog schaars. Het huidige doctoraatsonderzoek poogde hieraan tegemoet te komen. In een eerste luik van het doctoraat werd, in een vreesconditionerinsgparadigma, onderzocht of de verschillende vormen van renewal zoals die ook bij dieren werden geobserveerd eveneens konden aangetoond worden bij mensen. Omdat vanuit onderzoek bij dieren is gesuggereerd dat tijd ook als een context kan begrepen worden, werd binnen het doctoraat ook aandacht besteed aan het effect van een retentie interval (spontaneous recovery) na extinctie, en het effect van een verandering in intertrial interval. In een tweede luik van het doctoraat werd aan de hand van een predictieve leertaak nagegaan of renewal kan worden tegengegaan via twee verschillende methoden: (1) het aanbieden van een herinneringscue aan extinctie, en (2) het uitvoeren van extinctie in meerdere contexten. Binnen dit tweede luik werd ook het mechanisme onderliggend aan het effect van een discrete cue nagegaan aangezien de huidige bevindingen in contrast stonden met bevindingen vanuit de dierenstudies. De huidige bevindingen geven aan dat meerdere processen een rol kunnen spelen bij renewal. In onze experimenten werd aangetoond dat de efficiëntie van de methoden om renewal tegen te gaan mogelijks afhankelijk is van de mate waarin de acquisitie- en/of de extinctie-context zelf een rechtstreekse inhibitorische of excitatorische associatie met de US aangaan, of van de mate waarin een herinneringscue een directe inhibitorische associatie met de US aangaat. Classical conditioning concerns the paired presentation of a conditioned stimulus (CS) and an unconditioned stimulus (US, biologically significant event that elicits a certain behaviour). Because of the paired presentation of the CS and the US, an association between the CS and the US is formed that results in conditioned behaviour to the CS. A subsequent extinction procedure wherein the CS is presented in the absence of the US will gradually lead to the disappearance of the conditioned behaviour. However, research has shown that a context change after extinction can cause a return of conditioned behaviour. This post extinction phenomenon is referred to as renewal. Together with several other post extinction phenomena such as spontaneous recovery, reinstatement and rapid reacquisition, renewal demonstrates that extinction does not entail the unlearning of the CS-US association. Instead, extinction is now described as the learning of a new, inhibitory association between the CS and the US (CSnoUS). Extinction is viewed as an essential element in most treatments of anxiety and specific phobias. In an exposure treatment for specific phobias, the object of fear is presented repeatedly to the patient until the fear disappears. Clinical studies have demonstrated that, when patients leave the treatment context, fear often returns. These observations demonstrate that the renewal effect may be an important model for the return of fear after exposure treatment. The renewal effect has mainly been demonstrated in animal conditioning studies. More recently, the renewal effect has also been demonstrated in experimental research with humans. From the field of animal conditioning, several mechanisms have been proposed for the role of context in the learning of the inhibitory association during extinction. Research has provided evidence against the view that the context enters into a direct association with the US. Instead, evidence has been gathered suggesting that the context modulates the CS-noUS association. To date, research that addresses the mechanisms underlying extinction and renewal in humans is scarce. The research that is described in the present dissertation aimed at addressing this need. In the first part of the dissertation, a fear conditioning preparation was used to investigate whether the different forms of renewal that have been observed in animals can also be observed in humans. In addition, because findings from the animal laboratory have suggested that a change in the temporal context can also elicit renewal, the effect of a change in a temporal context after extinction was also investigated. More specifically, the effect of a retention interval (spontaneous recovery) and of a change in intertrial interval after extinction was investigated. In a second part of the dissertation, a predictive learning task was used to investigate two possible methods to reduce renewal: (1) by presenting an extinction reminder cue, and (2) by conducting extinction in multiple contexts. Within this second part of the dissertation, the mechanism underlying the effect of such a reminder cue was also directly tested because our results differed from the findings that have been obtained with animals. The present findings show that multiple processes may underlie the role of context in renewal. In the present studies, it was shown that the efficiency of methods to reduce renewal is dependent on the degree to which the acquisition and extinction context enter into a direct association with the US, or on the degree to which the reminder cue enters into a direct association with the US. Geconditioneerd gedrag (vb. angst) dat aangeleerd is via de herhaaldelijke aanbieding van een geconditioneerde stimulus en een biologisch significante gebeurtenis (vb. elektrische prikkel), kan worden afgeleerd door de geconditioneerde stimulus aan te bieden zonder deze gebeurtenis. Echter, ook al verdwijnt geconditioneerd gedrag tijdens extinctie, een aantal post-extinctie manipulaties hebben aagetoond dat uitgedoofd geconditioneerd gedrag toch kan terugkeren na extinctie. Een voorbeeld van een dergelijke post-extinctie manipulatie is een context verandering na extinctie. De 'renewal' van geconditioneerd gedrag in deze situatie toont aan dat uitgedoofd gedrag sterk afhankelijk is van de aanwezigheid van de extinctie context. De 'renewal' van geconditioneerd gedrag na extinctie is een belangrijk theoretisch model voor de terugkeer van vrees na successvolle vreesreducering in exposure therapie. Dergelijke 'renewal' van vrees door een contextverandering na exposure is inderdaad reeds geobserveerd in klinisch analoge studies. De reductie van vrees in exposure is dus eveneens afhankelijk geworden van contextuele factoren. In het huidige doctoraat werd 'renewal' van geconditioneerd gedrag experimenteel nagegaan bij mensen. Er werd hierbij niet enkel gefocust op het 'renewal' fenomeen op zich maar ook op mogelijkse methoden die 'renewal' kunnen tegengaan. De zoektocht naar dergelijke methoden is relevant voor de klinische praktijk zodat de kans op een terugkeer van angst na exposure kan gereduceerd worden. In het huidige doctoraat werd de 'renewal' van geconditioneerd gedrag aangetoond in zowel een vreesconditioneringsprocedure als in een predictieve leertaak bij mensen. In de predictieve leertaak werden eveneens twee methoden om renewal tegen te gaan getest. De huidige resultaten tonen aan dat zowel het uitvoeren van extinctie in meerdere contexten als het aanbieden van een discrete cue tijdens extinctie en tijdens test de mate van renewal kan tegengaan. De huidige resulaten zijn een eerste stap in het onderzoeken van de onderliggende mechanismen van renewal en methoden om renewal tegen te gaan bij mensen.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Vermijding is één van de belangrijkste symptomen van vele angststoornissen (Vandereycken,Hoogduin, & Emmelkamp, 2008, p. 233). Traditionele experimentele procedures dievermijdingsgedrag hebben onderzocht, maakten steeds gebruik van perfect te vermijden aversievegebeurtenissen. Dit sluit echter niet aan bij de klinische realiteit waarbij aversieve gebeurtenissen vaak niet perfect te vermijden zijn. Het huidige onderzoek bevat bijgevolg vermijdingsgedrag datsuboptimaal is. Het zal slechts af en toe (25 procent) gevolgd worden door een elektrische schok. Opdeze manier wordt een verband gelegd met controle. Doordat vermijdingsgedrag suboptimaal is, wordt namelijk een gevoel van verlaagde controle geïnduceerd.Er wordt verwacht dat in de conditie met verlaagde controle, meer vermijdingsgedrag zalworden gesteld. Verder verwachten we dat deze conditie als aversiever ervaren zal worden enbijgevolg tot meer angst zal leiden. Tot slot stellen we dat de verwachtingen voor het voorkomen vaneen aversieve gebeurtenis hoger zullen liggen in deze conditie.De resultaten bevestigen onze hypothesen omtrent drukgedrag en verwachting. In de conditiemet verlaagde controle wordt er namelijk meer vermeden en liggen de verwachtingen voor hetvoorkomen van een elektrische prikkel hoger. Verder sluiten de resultaten met betrekking tothuidgeleiding en aversiviteit niet aan bij onze verwachtingen. De huidgeleiding ligt namelijk hoger inde controleconditie waarbij er geen verlaagde controle werd geïnduceerd. Tot slot wordt er geenverschil gevonden tussen de controleconditie en conditie met verlaagde controle voor de ervarenaversiviteit.Concluderend heeft het huidige onderzoek dus evidentie gevonden voor de rol van verlaagdecontrole bij vermijding in angststoornissen.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

The main goal of this doctoral project is to explore the effect of a variety of factors on human feature-positive discrimination learning and to verify the generality of principles that describe the emergence of Pavlovian modulation. The term feature-positive discrimination refers to a procedure or learning task during which a participant, human or non-human animal, has to learn to respond to a so-called target stimulus in the presence of a feature (FT+), but not in the absence of this feature (T-; e.g., Sainsbury, 1971). Formally, this is described as FT+|T-. In the conditioning literature, it is strongly associated with the phenomenon of occasion setting or Pavlovian modulation (for reviews, see Holland, 1992; Swartzentruber, 1995).Pavlovian modulation refers to a hierarchical knowledge representation which may emerge during feature-positive discrimination learning. In contrast to standard elemental learning theories (e.g., Rescorla & Wagner, 1972), which assume that such discrimination learning results in the formation of a direct feature-reinforcer association, a modulatory perspective proposes that the feature may acquire an indirect association with the reinforcer. Stated differently, that the feature stimulus comes to modulate responding to the target stimulus (e.g., Moore, Newman and Glasgow, 1969).The different accounts on the emergence of modulation during feature-positive discrimination learning, proposed in the animal literature, may either focus on properties of the target stimulus (e.g., Rescorla, 1988) or the feature stimulus (e.g., Holland, 1983; Schmajuk, Lamoureux, & Holland, 1998). However, they converge on a procedural level in the notion that “modulation emerges if the feature is, a priori to learning the discrimination, a less likely predictor than is the target stimulus”.In three research lines, we investigated whether such a procedural account may hold during human feature-positive discrimination learning. In a first series of experiments, the relative salience levels of the feature and target stimuli were manipulated. During the second series, participants received different types of pre-training. This pre-training was instantiated in terms of differences in feature and target contingency or temporal contiguity information before discrimination learning. In the third line of research, prior differences in common ‘real-world’ knowledge on the causal likeliness of the feature and target, given certain reinforcers, were used.Results indicated that conditions which were hypothesized to evoke modulation, e.g., feature-positive discriminations with low-salience features, displayed, although not always convincingly, results in accordance with the properties of Pavlovian modulation (Holland, 1992). However, the conditions which were expected to be solved by means of simple excitation of the feature, as predicted by elemental learning models, also displayed one of these properties (for a similar discussion, see Dibbets, Maes, & Vossen, 2002), thus blurring a strict distinction between modulation and elemental learning or simple excitation.We conclude that a strict modulation versus simple excitation perspective does not hold, and that both within-trial emergent properties, which prominent configural models propose (e.g., Pearce, 1987, 1994, 2002), as well as between-trial emergent properties, such as abstract rules (e.g., Shanks & Darby, 1998) or a hierarchical stimulus structure (e.g., Bonardi & Jennings, 2009), are necessary to describe the observed pattern of resu

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Pavlovian “fear” conditioning research in humans has been extremely valuable for modeling and treating specific fears and phobias (Craske, Hermans, & Vansteenwegen, 2006). In a typical cued fear conditioning procedure, an initially neutral conditioned stimulus (CS) is repeatedly paired with an aversive unconditioned stimulus (US). After a few paired presentations, the CS becomes a reliable “predictor” of the US and starts eliciting conditioned fear responses (CR). However, this model is not appropriate to study more sustained and generalized forms of “anxiety”, which are characterized by the absence of discrete predictors of threat (as in GAD and PD). Unpredictable stressors are known to install more chronic anxiety responses than predictable stressors (e.g., Grillon & Davis, 1997). Building on innovative work of Grillon and colleagues, we have designed a series of experiments in which all participants are (1) conditioned to a discrete cue by presenting repeated cue-shock pairings in one context (i.e., cue conditioning as a model of fear) and (2) conditioned to another context by presenting the shocks explicitly unpaired (hence unpredictable) with another cue (i.e., context conditioning as a model of anxiety). This procedure allowed us to investigate and to compare the acquisition and treatment of specific fears and chronic anxiety directly. The current doctoral dissertation describes three lines of experimental studies aimed at modeling and treating chronic anxiety. In a first line of research, we wanted to clarify the role of temporal and perceptual features on context conditioning and anxiety. Researchers have suggested two important features – mainly based on hippocampal research – that distinguish contexts from discrete cues: (1) a context is a more complex perceptual constellation of diffuse cues in the background, and (2) a context is present for a longer period of time (stretching out before and after focal events). In this line of research, temporal and perceptual features of contexts were separated, by reversing the perceptual features of cue and context in the above described procedure: A discrete foreground stimulus of long duration served as “context”, whereas a complex background stimulus of short duration served as “cue”. We found elevated anxiety responses to the simple foreground stimulus after unpredictable shocks, suggesting that not the perceptual features, but rather the temporal features play a crucial role in the development of contextual anxiety. Unpredictable stressors are well-known to install more chronic anxiety than predictable stressors. In a second line of research, we conducted two conditioning studies in which we tested the impact of (un)predictability on the evaluation of the shock-US and novel discrete stimuli. Both studies demonstrated that unpredictable shocks were rated as significantly more unpleasant than predictable shocks. Moreover, it was tested how contextual anxiety can change US-expectancy and valence ratings of novel discrete stimuli. High levels of contextual anxiety did not affect the US-expectancies for novel discrete stimuli. In contrast, novel discrete stimuli were rated as more unpleasant when presented in the unpredictable context (high levels of contextual anxiety) than when presented in the predictable context (lower levels of contextual anxiety) or in a neutral context with no acquisition history. These results suggested that contextual anxiety does not enhance the expectancies of aversive outcomes, but may have a negative impact on the valence of novel discrete stimuli.In a third line of research, we systematically explored and evaluated different methods to reduce contextual anxiety. In the case of specific fear, standard extinction procedures with nonreinforced presentations of the fear-eliciting cue (i.e., CS no longer followed by the US) have been proven to be efficient in extinguishing the conditioned fear responses. However, methods to reduce contextual anxiety – that is characterized by the absence of valid predictors – have not yet been thoroughly investigated. Two methods to reduce contextual anxiety were tested and compared. First, it was tested whether contextual anxiety can be reduced by offering novel cues that signal the previously unpredictable threat (i.e., signaling method). This signaling method dovetails with the safety-signal hypothesis (Seligman & Binik, 1977): By presenting signaling cues, the onset of the aversive event can be predicted more precisely and the safety feeling can be maintained longer, resulting in a decline of contextual anxiety. Second, it was tested whether contextual anxiety can be reduced by simple nonreinforced exposure to the anxiety-eliciting context (i.e., context-exposure method). Results of three experimental studies indicated that both methods are effective in reducing chronic contextual anxiety, although the signaling method is more efficient (